Hallacı Mansur (tam adı: Ebû'l-Muğîs el-Hüseyn b. Mansûr el-Beyzâvî), 9. yüzyılın sonları ile 10. yüzyılın başlarında yaşamış, Fars kökenli mutasavvıf, şair ve yazardır. İslam tasavvuf tarihinde önemli bir figürdür ve Enel Hak ("Ben Hakk'ım") sözüyle tanınır. Bu sözü, vahdet-i vücud anlayışı çerçevesinde, Allah'ın insanın özünde tecelli ettiğini ifade etmek amacıyla kullanmıştır. Ancak bu sözü, dönemin bazı din adamları tarafından küfür olarak algılanmış ve yargılanmasına neden olmuştur.
Hayatı boyunca birçok farklı şehri dolaşmış, vaazlar vermiş ve eserler yazmıştır. Tasavvufi düşünceleri, zamanla geniş bir kitle tarafından benimsenmiştir. Ancak, öğretileri bazı çevrelerde tepkiyle karşılanmış ve sonunda Bağdat'ta idam edilmiştir.
Hallacı Mansur, ölümünden sonra da tasavvuf dünyasında önemli bir figür olmaya devam etmiştir. Özellikle Melamiler, Bektaşiler ve Aleviler gibi çeşitli tarikatlar tarafından saygıyla anılır. Öğretileri, birçok şair ve düşünürü etkilemiş, tasavvuf edebiyatında önemli bir yer edinmiştir.
Hallacı Mansur'un Enel Hak sözü ve öğretileri, tarih boyunca farklı yorumlara ve tartışmalara neden olmuştur. Bazı İslam alimleri tarafından küfür olarak görülürken, bazıları tarafından derin bir tasavvufi anlayışın ifadesi olarak kabul edilmiştir.
Hallacı Mansur, Enel Hak sözünden dolayı yargılanmış ve 922 yılında Bağdat'ta idam edilmiştir. İdamı, tasavvuf tarihinde önemli bir dönüm noktası olarak kabul edilir ve birçok farklı yorum ve tartışmaya yol açmıştır.
Ne Demek sitesindeki bilgiler kullanıcılar vasıtasıyla veya otomatik oluşturulmuştur. Buradaki bilgilerin doğru olduğu garanti edilmez. Düzeltilmesi gereken bilgi olduğunu düşünüyorsanız bizimle iletişime geçiniz. Her türlü görüş, destek ve önerileriniz için iletisim@nedemek.page