Rönesans (Yeniden Doğuş), Orta Çağ ve Reformasyon arasındaki tarihi dönem olarak bilinir. 15 - 16. yüzyıl İtalya’sında batı ile klasik antikite (Eski Roma ve Yunan Eserlerinin incelenmesi) arasında sanat, bilim, felsefe ve mimarlıkta bağın tekrar kurulmasını sağlayan, Antik Yunan filozof ve bilim insanlarının çalışmalarının çeviri yoluyla alındığı, deneysel düşüncenin canlandığı, insan yaşamı (hümanizm) üzerine yoğunlaşıldığı, matbaanın bulunmasıyla bilginin geniş kitlelerle paylaşımının arttığı ve radikal değişimlerin yaşandığı dönemdir.
Bu çağ uzun zamandır geriye düşmüş olan Avrupa'nın ticaret ve Coğrafi Keşifler'le yükselişinin öncüsü olmuştur. İtalyan Rönesansı bu dönemin başlangıcı sanatsal ve bilimsel gelişmeyi ifade eder. İlk kez İtalyan sanatçı Giorgio Vasari tarafından Vite'de kullanılmış, 1550 yılında basılmıştır. Rönesans teriminin kökeni Fransızca'dır. Fransız tarihçi Jules Michelet tarafından kullanılmış ve İsviçreli tarihçi Jacob Burckhardt tarafından geliştirilmiştir (1860'larda). Yeniden doğuş iki anlamı içerir.1 İlki antik klasik metinlerin tekrar keşfi, öğrenimi, sanat ve bilimdeki uygulamalarının tespitidir. İkinci olarak bu entelektüel aktivitelerin sonuçlarının Avrupalılık kültürünü genelde güçlendirmesidir. Bu yüzden Rönesans'tan bahsederken iki farklı fakat anlamlı yoldan söz edilebilir: Klasik öğrenmenin ve bilimin antik metinlerin tekrar keşfiyle yeniden doğması ve genel anlamda bir Avrupalılık kültürünün yeniden doğuşu. Raphael Sanzio ve Michelangelo gibi birçok ressam mevcuttur.
Rönesans döneminin yaratıcılığının esas yürütücü gücü tüccarlardır. Bunlar en kârlı ticaretin hangi alanda olduğunu araştırdılar ve bu yoldan sağladıkları zenginlikleri sanat ve endüstri yeniliklerine yatırdılar. Rönesans; Floransa, Venedik, İngiltere, Portekiz, Hollanda gibi büyük kent-devletlerinde ya da metropollerde doğmuştur.
Rönesans üzerinde derin araştırmalar yapan Burkhard: “Rönesans insanın keşfedilmesidir.” demektedir. Gerçekten de Ortaçağ Avrupa’da insanın hiçbir kıymeti yoktu. Engizisyon mahkemelerinde yüz binlerce insan haksız yere ve çok defa sırf servetlerini ele geçirebilmek için öldürüldü. Papazlar çeşitli menfaatler karşılığında günahları affediyorlardı. Hatta cennetten yerler satıyorlardı. Mantık ve insanî esaslar kaybolmuştu. Dünya'nın döndüğü kanısına varan Galile ve daha pek çok düşünür çeşitli işkenceler görmüş pek çoğu öldürülmüştür. Bu itibarla Rönesans hareketi ilim ve teknolojideki ilerlemenin yanı sıra insan ve tabiat sevgisini de beraberinde getirdi. Rönesans'ın öncüleri, sanat faaliyetlerinin yanı sıra edebiyat, tarih ve arkeolojiye de önem verdiler. Resim ve tasvir anlayışı gelişti. Mimaride Gotik tarzı terk edilerek barok ve rokoko üslubu geliştirildi. Rönesans mimarlığının başlıca özellikleri ölçü, sadelik ve tabiiliktir.
Bu şekilde İtalya’da başlayan Rönesans hareketi kısa zamanda bütün Avrupa’da yayıldı. Rönesans daha ziyade Fransa’da sanat; Almanya’da dini tablo ve resimler; İngiltere’de edebiyat; İspanya’da resim ve edebiyat alanında gelişti. İtalya’daki rönesans hareketinde eski Yunan ve Roma ediplerinden Tacitus, Sophokles, Domosten, Platon, Cicero ve Virgil’in eserleri tekrar ortaya çıkarıldı. İtalyan fikir adamı ve yazarlarından Niccolò Machiavelli (1469-1531), Tasso (1544-1595) yetişip eserler verdiler. Machiavel’in Prens adlı eseri meşhurdur. Ressamlardan Rafael (1483-1520) aynı zamanda heykeltıraş, mimar ve edebiyatçı da olan Leonardo da Vinci (1452-1519), Mikelanj (1475-1564) bu devirde İtalya’da yetişen sanatkarlardır.23 Fransa, edebiyat ve fikir sahalarında İtalya’yı geçerek; Ronsard (1525-1585), Montaigne (1533-1592), Rabelais (1495-1555), mimarlıkta Louvre Sarayı'nı yapan Pierre Loscot, Tuileries Sarayını yapan Jean Bullant, resimde de François Clouet yetiştiler. Fransız krallarından I. François (1515-1547) zamanında Collège de France kuruldu. Almanya’da daha çok din alanında değişiklikler oldu. Almanya’da hümanizm akımında Erasmus (1467-1536), Röklen (1452-1522), Luther (1483-1546), resimde Albrecht Dürer (1471-1528) yetişti. İngiltere’de tiyatro sahasında eserleriyle tanınan ve Hamlet'in yazarı Shakespeare (1564-1616), İspanya’da Don Kişot'un yazarı Cervantes (1547-1616), ressam Velasquez (1599-1660), Hollanda’da ressam Rembrandt (1607-1669), Polonya’da ilk defa dünyanın güneş etrafında döndüğünü söyleyen Kopernik'e yetiştiler. Rönesans devrinde yapılan eserler Avrupa’da hala mevcuttur. Ressam ve heykeltıraşların tablo ve heykelleri müzelerde bulunmaktadır.
Birçoğu, Rönesans'ı niteleyen fikirlerin kökeninin 13. ve 14. yüzyılların başında Floransa'da, özellikle Dante Alighieri (1265-1321) ve Petrarch’in yazılarında (1304-1374) ve Giotto di Bondone’in (1267-1337) resimleri olduğunu iddia eder. Bazı yazarlar Rönesans'ı kesin olarak tarihlendirir; önerilen başlangıç noktası, rakip dahiler Lorenzo Ghiberti ve Filippo Brunelleschi'nin Floransa Katedrali'nin Vaftizhanesi için bronz kapıları inşa etme sözleşmesi için yarıştığı 1401'dir. (O zaman bu sözleşmeyi Ghiberti kazanmıştı).4 Diğerleri Brunelleschi, Ghiberti, Donatello ve Masaccio gibi sanatçılar ve bilginler arasındaki daha genel rekabetin, Rönesans'ın yaratıcılığının kıvılcımını oluşturduğuna bakar. Yine de Rönesans'ın neden İtalya'da ve neden başladığı çok tartışılır. Buna göre, kökenlerini açıklamak için çeşitli teoriler ileri sürülmüştür.
Rönesans sırasında para ve sanat el ele dolaştı. Sanatçılar tamamen patronlara bağlıyken, patronların sanatsal yetenekleri geliştirmek için paraya ihtiyacı vardı. Ticaret Asya ve Avrupa'ya yayarak, 14., 15. ve
Jules Michelet 16. yüzyıl Fransız Rönesansını, Orta Çağ'dan kopuşu temsil eden, modern insanlık anlayışını ve dünyadaki yerini yaratan Avrupa'nın kültürel tarihinde bir dönem olarak tanımladı.6
Latin bilim adamlarının neredeyse tamamen Yunanca ve Arapça doğa bilimleri, felsefe ve matematik eserlerini incelemeye odaklandıkları Yüksek Orta Çağ'ın tam tersine,7 Rönesans bilim insanları en çok Latin ve Yunan edebi, tarihi ve hitabet metinlerini kurtarmak ve incelemekle ilgilendiler.
Genel olarak konuşursak bu, Petrarch, Coluccio Salutati (1331-1406), Niccolò de' Niccoli (1364-1437) ve Poggio Bracciolini (1380–1459) gibi Rönesans bilginlerinin Cicero, Lucretius, Livy ve Seneca gibi Latin yazarların eserlerini Avrupa kütüphanelerinde taradığı 14. yüzyıldaki Latin evresiyle başladı.8
15. yüzyılın başlarında, bu tür Latin edebiyatının eserlerinin geriye kalan büyük kısmı kurtarılmıştı; Batı Avrupalı bilim adamları eski Yunan edebi, tarihi, hitabet ve teolojik metinlerini kurtarmaya yönelirken, Rönesans hümanizminin Yunan aşaması devam ediyordu.9
Geç antik çağlardan beri Batı Avrupa'da korunan ve incelenen Latince metinlerin aksine, antik Yunan metinlerinin incelenmesi ortaçağ Batı Avrupa'sında çok sınırlıydı. Bilim, matematik ve felsefe üzerine Antik Yunan eserleri, Batı Avrupa'da Yüksek Orta Çağ'dan ve İslam'ın Altın Çağı'ndan (normalde çeviri olarak) beri incelenmişti, ancak Yunan edebi, hitabet ve tarihi eserler (örneğin, Homer gibi, Yunan oyun yazarları Demosthenes ve Thucydides) ne Latincede ne de ortaçağda İslam dünyası incelenmedi; Orta Çağ'da bu tür metinler sadece Bizans bilginleri tarafından incelendi.
Bazıları, kültürel yeniden doğuşun merkezi Floransa ile ayarlanan Semerkant ve Herat'taki Timuri Rönesansı'nın ihtişamının1011 Yunan bilginlerinin İtalyan şehirlerine göç etmesine yol açan Osmanlı İmparatorluğu fetihleri ile bağlantılı olduğunu iddia eder.12131415 Rönesans bilginlerinin en büyük başarılarından biri, tüm bu Yunan kültür eserlerini geç antik çağdan beri ilk kez Batı Avrupa'ya geri getirmekti.
Müslüman mantıkçılar, özellikle Avicenna ve Averroes, Mısır'ın ve Levanta'ni işgal edip fethettikten sonra Yunan fikirlerini miras almışlardır. Bu fikirlerin tercümeleri ve yorumları, Arap Batısı üzerinden Iberia ve Sicilya'ya doğru ilerledi ve bu fikirlerin aktarımı için önemli merkezler haline geldi. 11. yüzyıldan
Yunan edebi, tarihi, hitabet ve teolojik metinlerin düzenli incelenmesinin Batı Avrupa müfredatına yeniden birleştirme hareketi, genellikle Coluccio Salutati'nin Bizanslı diplomat ve bilgin Manuel Chrysoloras'a (y. 1355-1415) Floransa'da yunanca dersi vermesi için 1396’daki davetiyle tarihlendirilir.17 Bu miras, Basilios Bessarion'dan Leo Allatius'a kadar bir dizi gurbetçi Yunan bilgin tarafından devam ettirildi.
Geç Orta Çağ İtalya'sının benzersiz siyasi yapıları, bazılarının, alışılmadık sosyal ikliminin nadir görülen kültürel gelişip olgunlaşmaya imkan verdiğini kuramına yol açtı. İtalya, erken modern dönemde bir siyasi varlık olarak var olmadı. Bunun yerine daha küçük şehir devletleri ve bölgelere bölündü: Napoli Krallığı güneyi, merkezde Floransa Cumhuriyeti ve Papalık Devletleri, sırasıyla kuzey ve batıda Milano ve Ceneviz ve doğuda Venedikliler kontrol etti. On beşinci yüzyıl İtalyası, Avrupa'nın en çok kentleşmiş bölgelerinden biriydi.18 Şehirlerinin çoğu antik Roma binalarının kalıntıları arasındaydı; Rönesans'ın klasik doğasının Roma İmparatorluğu'nun kalbindeki kökeniyle bağlantılı olması muhtemeldir.19
Tarihçi ve siyaset filozofu olan Quentin Skinner, 12. yüzyılda kuzey İtalya'yı ziyaret eden Alman piskopos Otto von Freising‘in (y. 1114-1158), toplumunun tüccarlara ve ticarete dayandığını gözlemleyerek İtalya'nın feodalizm’den çıkmış gibi göründüğünü ve böylece çok yeni siyasi ve sosyal bir örgütlenme biçimini fark ettiğini belirtir. Bununla bağlantılı olarak, ünlü erken Rönesans fresk döngüsünde temsil edilen "İyi ve Kötü Hükümet Alegorisi"'ndeki Ambrogio Lorenzetti tarafından temsil edilen anti-monarşik (1338–1340 arasında resmedilen) hakkaniyet, adalet, cumhuriyetçilik ve iyi yönetimin erdemleri hakkında güçlü mesaj veren düşüncesi vardı. Hem Kiliseyi hem de İmparatorluğu körfezde tutan bu şehir cumhuriyetleri, özgürlük kavramlarına adanmıştı. Skinner, Matteo Palmieri (1406–1475) gibi Floransalı dehanın yalnızca sanat, heykel ve mimaride kutlanması değil "aynı zamanda Floransa'da oluşan ahlaki, sosyal ve politik felsefenin olağanüstü gelişip olgunlaşması" gibi birçok özgürlük savunması olduğunu bildirir.20
O zamanlar Floransa Cumhuriyeti gibi orta İtalya'nın ötesindeki şehirler ve eyaletler bile tüccar Cumhuriyetler, özellikle Venedik Cumhuriyeti olarak tanınmıştı. Uygulamada bunlar oligarşik olmalarına ve modern demokrasi ile çok az benzerlik göstermelerine rağmen, demokratik özelliklere sahiptiler ve yönetime katılım biçimleri ve özgürlüğe inanç ile duyarlı devletlerdi.212223 Sağladıkları görece siyasi özgürlük, akademik ve sanatsal ilerlemeye yardımcı oldu.24 Aynı şekilde, Venedik gibi İtalyan şehirlerinin büyük ticaret merkezleri olarak konumu, onları entelektüel kavşak haline getirdi. Tüccarlar yanlarında dünyanın uzak köşelerinden, özellikle Levant'tan fikirler getirdi. Venedik, Avrupa'nın Doğu ile ticarete açılan kapısı ve Venedik camı üreticisi iken, Floransa bir tekstil başkentiydi. Bu tür işletmelerin İtalya'ya getirdiği zenginlik, büyük kamu ve özel sanat projelerinin devreye alınabileceği ve bireylerin eğitim için daha fazla boş zamanları olduğu anlamına geliyordu.25
Geliştirilen bir teoriye göreyse, 1348 ile 1350 yılları arasında Avrupa'yı vuran Kara Ölüm'ün Floransa'da neden olduğu tahribat 14. yüzyıl İtalya'sındaki insanların dünya görüşünde değişime yol açmıştır. İtalya vebadan kötü etkilendi ve ölümle sonuçlanan aşinalığın, düşünürlerin, maneviyat ve Ölümden sonra yaşam yerine Dünya'daki yaşamları üzerinde daha fazla durmalarına neden olduğu tahmin edilmektedir.26 Kara Veba'nın, dini sanat eserlerinin sponsorluğu ile kendini gösteren yeni bir dindarlık dalgasına yol açtığı da iddia edildi.27 Ancak bu, Rönesans'ın neden 14. yüzyılda özellikle İtalya'da olduğu tam olarak açıklamaz. Kara Ölüm, sadece İtalya'yı değil, tarif edilen şekillerde tüm Avrupa'yı etkileyen bir pandemi idi. İtalya'da Rönesans'ın ortaya çıkışı büyük olasılıkla yukarıdaki faktörlerin karmaşık etkileşiminin sonucuydu.28
Veba, Asya limanlarından dönen yelkenli gemilerde pireler tarafından taşındı ve uygun sağlık koşullarının olmamasından dolayı hızla yayıldı: o zamanlar yaklaşık 4.2 milyon olan İngiltere nüfusu hıyarcıklı veba nedeniyle 1.4 milyon insanı kaybetti. Floransa'nın nüfusu 1347 yılında neredeyse yarı yarıya azaldı. Nüfusun azalmasının bir sonucu olarak işçi sınıfının değeri arttı ve halk daha fazla özgürlüğün tadını çıkarmaya başladı. Artan işgücü ihtiyacına cevap vermek için işçiler ekonomik olarak en uygun konumu aramak için seyahat ettiler.29
Veba nedeniyle yaşanan nüfusun azalmasının ekonomik sonuçları oldu: 1350 ile 1400 yılları arasında Avrupa'nın çoğu bölgesinde gıda fiyatları düştü, arazi değerleri %30-40 oranında azaldı.30 Arazi sahipleri büyük bir kayıpla karşı karşıya kaldı, ancak sıradan erkekler ve kadınlar için bu beklenmedik bir şeydi. Vebadan kurtulanlar, yalnızca yiyecek fiyatlarının daha ucuz olduğunu değil, aynı zamanda toprakların da daha bol olduğunu keşfetti ve birçoğuna da ölü akrabalarından mülkler miras kaldı.
Hastalığın yayılması, yoksulluk bölgelerinde çok daha yaygındı. Salgın şehirleri, özellikle çocukları harap etti. Veba, bitler, temiz olmayan içme suyu, ordular veya kötü sağlık koşulları nedeniyle kolayca yayıldı. Tifüs ve doğuştan frengi (ing: congenital syphilis) gibi birçok hastalık bağışıklık sistemini hedef alarak küçük çocukları mücadele şansından mahrum bıraktığı için en çok çocuklar etkilendi. Şehirlerdeki çocuklar, hastalığın yayılmasından zenginlerin çocuklarına göre daha fazla etkilendi.31
Kara Ölüm, Floransa'nın sosyal ve politik yapısında sonraki salgınlardan daha büyük bir karışıklığa neden oldu. Egemen sınıfların üyeleri arasında önemli sayıda ölüme rağmen, Floransa hükümeti bu dönemde işlemeye devam etti. Seçilen temsilcilerin resmi toplantıları, şehirdeki belirsiz koşullar nedeniyle salgının yüksekliği sırasında askıya alındı, ancak şehrin işlerini yürütmek için hükümetin sürekliliğini sağlayan küçük bir memur grubu atandı.32
Rönesans'ın neden İtalya'nın başka bir yerinde değil de Floransa'da başladığı uzun zamandır bir tartışma konusu olmuştur. Akademisyenler, böyle bir kültürel harekete neden olabilecek Floransa kültürel yaşamına özgü çeşitli özellikler kaydetti. Birçoğu, bir bankacı aile olan Medici'nin ve daha sonra dukal iktidar hanedanı sanatı himaye etme ve teşvik etmede oynadığı rolü vurguladı. Lorenzo de' Medici (1449-1492), muazzam miktarda sanat himayesi için katalizör oldu ve vatandaşlarını Leonardo da Vinci, Sandro Botticelli, ve Michelangelo Buonarroti dahil olmak üzere Floransa'nın önde gelen sanatçılarından eserler sipariş etmeye teşvik etti.33 Neri di Bicci, Botticelli, da Vinci ve Filippino Lippi'nin eserleri, Floransa'daki Scopeto'daki San Donato Manastırı tarafından ayrıca sipariş verilmişti.34
Rönesans, Lorenzo de' Medici iktidara gelmeden önce, hatta Medici ailesinin kendisi Floransa toplumunda hegemonya kurmadan önce devam ediyordu. Bazı tarihçiler, Floransa'nın şans eseri, yani "Büyük Adamlar" orada tesadüfen doğduğu için Rönesans'ın doğum yeri olduğunu öne sürdü:35 Leonardo da Vinci, Botticelli ve Michelangelo Toskana'da doğdu. Böyle bir şansın olanaksız göründüğünü savunan diğer tarihçiler, bu "Büyük Adamlar"ın ancak o zamanlar geçerli olan kültürel koşullar nedeniyle öne çıkabildiklerini iddia ettiler.36
Bazı yönlerden Rönesans hümanizmi felsefe değil, öğrenme yöntemiydi. Yazarlar arasındaki çelişkileri çözmeye odaklanan ortaçağ skolastik tarzının aksine, Rönesans hümanistleri eski metinleri asıllarından inceler ve onları akıl yürüterek ve deneysel kanıtla birleştirerek değerlendirirdi. Hümanist eğitim, beş beşeri bilimlerin incelenmesi olan “Studia Humanitatis” programına dayanıyordu: şiir, dil bilgisi, tarih, ahlak felsefesi ve retorik. Tarihçiler bazen hümanizmi tam olarak tanımlamak için uğraşmış olsalar da, çoğu "yol tanımının ortası... eski Yunan ve Roma'nın dilini, edebiyatını, öğrenimini ve değerlerini yeniden kazanma, yorumlama ve özümseme hareketi"ne karar verdi.37 Her şeyden önce, hümanistler "insanın dehasını ...insan aklının eşsiz ve olağanüstü yeteneğini" öne sürdüler.38
Hümanist bilim insanları, erken modern dönem boyunca entelektüel manzarayı şekillendirdi. Niccolò Machiavelli ve Thomas More gibi siyaset felsefecileri, İbn Haldun'un İslami adımlarını izleyerek Yunan ve Romalı düşünürlerin fikirlerini canlandırdı ve bunları çağdaş hükümet eleştirilerinde kullandı.3940
Giovanni Pico della Mirandola, canlı bir düşünme savunması olan Rönesans'ın "manifesto"’su "İnsanın Onuru Üzerine Söylev"‘i yazdı. Başka bir hümanist Matteo Palmieri (1406-1475), en çok sivil hümanizm'i savunan Della vita Civile ("Sivil Yaşam Üzerine"; 1528'de basıldı) adlı çalışmasıyla ve Toskana lehçesi'ni Latince ile aynı seviyeye getirmedeki etkisiyle tanınır.
Palmieri, teorisyen ve filozof ve ayrıca Quintilian, vatandaş ve memur olarak aktif kamusal hayat yaşayan Palmieri gibi Romalı filozof ve teorisyenlerden özellikle Cicero’dan yararlandı.
Belki de onun hümanizm konusundaki bakış açısının en özlü ifadesi 1465 tarihli “La città di vita” adlı şiirsel çalışmasındadır, ancak daha önceki çalışması “Della vita Civile” daha geniş kapsamlıdır. 1430 vebasında Floransa'nın dışındaki Mugello kırsalındaki bir kır evinde geçen bir dizi diyalogdan oluşan Palmieri, ideal vatandaşın niteliklerini anlatır. Diyaloglar, çocukların zihinsel ve fiziksel olarak nasıl geliştiği, vatandaşların ahlaki olarak nasıl davranabilecekleri, vatandaşlar ve devletlerin kamusal yaşamda dürüstlüğü nasıl sağlayabilecekleri hakkında fikirleri ve pragmatik olarak faydalı olan ile dürüst olan arasındaki fark üzerine önemli bir tartışmayı içerir.
Hümanistler, mükemmel bir zihin ve bedenle ahirete geçmenin eğitimle elde edilmesinin önemine inanıyorlardı. Hümanizmin amacı, kişiliği entelektüel ve fiziksel mükemmellikle birleştiren ve her zaman her durumda onurlu iş yapan evrensel insanı yaratmaktı.41 Bu ideoloji, eski bir Greko-Romen ideali olan uomo universale olarak anılırdı. Klasiklerin ahlaki eğitim ve insan davranışının iyi anlaşılmasını sağladığı düşünüldüğünden, Rönesans döneminde eğitim esasen eski edebiyat ve tarihten oluşuyordu.
Rönesans sanatı, Orta Çağ'ın sonunda ve Modern dünyanın yükselişinde kültürel bir yeniden doğuşa işaret eder. Rönesans sanatının ayırt edici özelliklerinden biri, son derece gerçekçi doğrusal perspektif geliştirmesiydi. Giotto di Bondone (1267-1337), bir tabloyu uzaya açılan bir pencere olarak ele alan ilk kişidir, ancak mimar Filippo Brunelleschi’nin (1377-1446) gösterilerine ve Leon Battista Alberti'nin (1404-1472) müteakip yazılarına kadar perspektif sanatsal bir teknik olarak resmileşmedi.42
Perspektif'in gelişimi, sanatta gerçekçilik yönündeki daha geniş bir eğilimin parçasıydı.43 Ressamlar, ışık, gölge ve ünlü Leonardo da Vinci insan anatomi örneğini inceleyerek başka teknikler geliştirdiler. Sanatsal yöntemdeki bu değişikliklerin altında yatan şey diğer sanatçılar tarafından çokça taklit edilen sanatsal zirveleri temsil eden Leonardo, Michelangelo ve Raphael'in yapıtlarıyla, doğanın güzelliğini tasvir etme ve estetik aksiyomlarını çözme arzusunun yenilenmesidir.44 Diğer önemli sanatçılar arasında Floransa'da Medici için çalışan Sandro Botticelli, başka bir Floransalı Donatello ve Venedik'te Titian ve diğerleri sayılabilir.
Hollanda'da özellikle canlı bir sanat kültürü gelişti. Hugo van der Goes ve Jan van Eyck'in çalışmaları, hem teknik olarak yağlı boya ve tuvalin tanıtılmasıyla hem de temsilde natüralizm açısından stilistik olarak İtalya'da resmin gelişimi üzerinde etkili oldu. Daha sonra, Baba Pieter Brueghel'in çalışmaları sanatçılara günlük hayatın temalarını tasvir etme konusunda ilham verecekti.45
Mimaride, Filippo Brunelleschi, antik klasik binaların kalıntılarını incelemede en öndeydi. 1. yüzyıl yazarından Vitruvius yeniden keşfedilen bilgiler ve gelişen matematik disiplini ile Brunelleschi, klasik formları taklit eden ve geliştiren Rönesans stilini formüle etti. En büyük mühendislik başarısı Floransa Katedrali'nin kubbesini inşa etmekti.46 Bu stili gösteren bir diğer yapı ise Alberti tarafından inşa edilen Mantua'daki St. Andrew kilisesidir. Yüksek Rönesans'ın olağanüstü mimari eseri, Bramante, Michelangelo, Raphael, genç Antonio da Sangallo ve Maderno'nun becerilerini birleştiren St. Peter Bazilikası’nın yeniden inşasıydı.
Rönesans döneminde mimarlar sütunları, pilasterleri ve entablaturlar bütünleşik bir sistem olarak kullanmayı amaçladılar. Roma düzeni sütun türleri kullanılır: Toskana ve Kompozit. Bunlar ya yapısal olabilir, bir pasaj veya arşitravı destekler ya da pilasterlar şeklinde bir duvara yaslanmış tamamen dekoratif olabilir. Pilasterları bütünleşik bir sistem olarak kullanan ilk binalardan biri Brunelleschi tarafından Old Sacristy'de (1421-1440) yapıldı.47 Kemerler, yarı dairesel veya (Mannerist tarzında) parçalı, genellikle kemeraltılarda kullanılır, payanda veya sütun başlıklarına oturtulmuştur. Başlık ile kemerin çıkışı arasında bir saçaklık bölümü olabilir. Alberti, kemeri anıtsal bir anıtta ilk kullananlardan biriydi. Rönesans tonozlarında kaburga yoktur; genellikle dikdörtgen olan Gotik tonozun aksine, yarım daire veya parçalı ve kare planlıdırlar.
Rönesans sanatçıları, antik çağa hayran olmalarına ve ortaçağ geçmişinin bazı fikir ve sembollerini muhafaza etmelerine rağmen, pagan değildi. Nicola Pisano (y. 1220 – y. 1278) İncil'den sahneleri betimleyerek klasik formları taklit etti. Pisa'da Vaftizhane'den yaptığı Müjde, klasik modellerin, Rönesans edebi bir hareket olarak kök salmadan önce İtalyan sanatını etkilediğini gösterir.48
Orijinal kaynak: rönesans. Creative Commons Atıf-BenzerPaylaşım Lisansı ile paylaşılmıştır.
BBC Science & Nature, *Leonardo da Vinci * (12 Mayıs 2007'de güncellendi) ↩
BBC History, *Michelangelo * (12 Mayıs 2007'de güncellendi) ↩
Walker, Paul Robert, The Feud that sparked the Renaissance: How Brunelleschi and Ghiberti Changed the Art World (New York, Perennial-Harper Collins, 2003) ↩
For information on this earlier, very different approach to a different set of ancient texts (scientific texts rather than cultural texts) see Latin translations of the 12th century, and Islamic contributions to Medieval Europe. ↩
Reynolds and Wilson, pp. 113–123. ↩
Reynolds and Wilson, pp. 123, 130–137. ↩
Periods of World History: A Latin American Perspective - Page 129 ↩
The Empire of the Steppes: A History of Central Asia - Page 465 ↩
The Connoisseur, Volume 219, p. 128. ↩
Europe in the second millennium: a hegemony achieved?, p. 58 ↩
Harris, Michael H. History of Libraries in the Western World, Scarecrow Press, 1999, page 145, . ↩
Western Civilization: Ideas, Politics, and Society , Marvin Perry, Myrna Chase, Margaret C. Jacob, James R. Jacob, 2008, pp. 261–262. ↩
Reynolds and Wilson, pp. 119, 131. ↩
Kirshner, Julius, Family and Marriage: A socio-legal perspective, Italy in the Age of the Renaissance: 1300–1550 , ed. John M. Najemy (Oxford University Press, 2004) p. 89 (Retrieved May 10, 2007) ↩
Burckhardt, Jacob, The Revival of Antiquity, The Civilization of the Renaissance in Italy (trans. by S.G.C. Middlemore, 1878) ↩
Skinner, Quentin, The Foundations of Modern Political Thought, vol I: The Renaissance; vol II: The Age of Reformation, Cambridge University Press, p. 69 ↩
Stark, Rodney, The Victory of Reason, New York, Random House, 2005 ↩
Martin, J. and Romano, D., Venice Reconsidered, Baltimore, Johns Hopkins University, 2000 ↩
Burckhardt, Jacob, The Republics: Venice and Florence, *The Civilization of the Renaissance in Italy *, translated by S.G.C. Middlemore, 1878. ↩
Barbara Tuchman (1978) A Distant Mirror, Knopf . ↩
The End of Europe's Middle Ages: The Black Death University of Calgary website. (Retrieved April 5, 2007) ↩
Brotton, J., The Renaissance: A Very Short Introduction, OUP, 2006 . ↩
Netzley, Patricia D. Life During the Renaissance. San Diego: Lucent Books, Inc., 1998. ↩
Hause, S. & Maltby, W. (2001). A History of European Society. Essentials of Western Civilization (Vol. 2, p. 217). Belmont, CA: Thomson Learning, Inc. ↩
"Renaissance And Reformation France" Mack P. Holt pp. 30, 39, 69, 166 ↩
Guido Carocci, I dintorni di Firenze, Vol. II, Galletti e Cocci, Firenze, 1907, pp. 336–337 ↩
Burckhardt, Jacob, The Development of the Individual, *The Civilization of the Renaissance in Italy *, translated by S.G.C. Middlemore, 1878. ↩
Stephens, J., Individualism and the cult of creative personality, The Italian Renaissance, New York, 1990 p. 121. ↩
Burke, P., "The spread of Italian humanism", in The Impact of Humanism on Western Europe, ed. A. Goodman and A. MacKay, London, 1990, p. 2. ↩
As asserted by Gianozzo Manetti in On the Dignity and Excellence of Man, cited in Clare, J., Italian Renaissance. ↩
Religion and Political Development Some Comparative Ideas on Ibn Khaldun and Machiavelli by Barbara Freyer Stowasser ↩
Hause, S. & Maltby, W. (2001). A History of European Society. Essentials of Western Civilization (Vol. 2, pp. 245–246). Belmont, CA: Thomson Learning, Inc. ↩
Clare, John D. & Millen, Alan, Italian Renaissance, London, 1994, p. 14. ↩
Stork, David G. *Optics and Realism in Renaissance Art * (Retrieved May 10, 2007) ↩
Vasari, Giorgio, Lives of the Artists, translated by George Bull, Penguin Classics, 1965, . ↩
*Peter Brueghel Biography *, Web Gallery of Art (Retrieved May 10, 2007) ↩
Hooker, Richard, *Architecture and Public Space * (Retrieved May 10, 2007) ↩
Hause, S. & Maltby, W. (2001). A History of European Society. Essentials of Western Civilization (Vol. 2, pp. 250–251). Belmont, CA: Thomson Learning, Inc. ↩
Ne Demek sitesindeki bilgiler kullanıcılar vasıtasıyla veya otomatik oluşturulmuştur. Buradaki bilgilerin doğru olduğu garanti edilmez. Düzeltilmesi gereken bilgi olduğunu düşünüyorsanız bizimle iletişime geçiniz. Her türlü görüş, destek ve önerileriniz için iletisim@nedemek.page