eski tunç çağı ne demek?

Eski Tunç Çağı

Eski Tunç Çağı, yaklaşık olarak MÖ 3000 ile MÖ 2000 yılları arasını kapsayan, Tunç Çağı'nın ilk evresidir. Bu dönem, bakır ve kalayın alaşımı olan tunç metalinin yaygın olarak kullanılmaya başlanmasıyla karakterize edilir. Bu dönemde tarım, yerleşik hayat ve şehirleşme önemli ölçüde gelişmiştir.

Temel Özellikleri:

• Metalurji: Tunç üretimi ve kullanımı yaygınlaşmıştır. Tunç, bakıra göre daha sert ve dayanıklı olduğu için alet, silah ve süs eşyası yapımında kullanılmıştır.

• Tarım: Sulama tekniklerinin gelişmesi ve saban kullanımının yaygınlaşmasıyla tarımsal üretim artmıştır. Bu durum, nüfus artışına ve yerleşik hayatın yaygınlaşmasına katkıda bulunmuştur. Tarım gelişimi Eski Tunç Çağı'nda önemli rol oynamıştır.

• Şehirleşme: Nüfusun artmasıyla birlikte köyler büyümüş ve şehir merkezleri oluşmaya başlamıştır. Bu şehirlerde ticaret, zanaatkarlık ve yönetim gibi farklı işlevler gelişmiştir. Şehirleşme olgusu bu dönemde belirginleşmiştir.

• Ticaret: Şehirler arası ve bölgeler arası ticaret gelişmiştir. Hammadde ve ürünlerin değişimi, kültürel etkileşimi de beraberinde getirmiştir. Ticaret ağları genişlemiştir.

• Sosyal Tabakalaşma: Toplumda zenginlik ve güç farklılıkları artmıştır. Yönetici sınıfı, rahipler, zanaatkarlar ve çiftçiler gibi farklı sosyal gruplar ortaya çıkmıştır. Sosyal%20Tabakalaşma belirginleşmiştir.

• Din ve Ritüeller: Dini inançlar ve ritüeller gelişmiştir. Tanrılara adaklar sunulmuş, tapınaklar inşa edilmiştir.

Önemli Merkezler:

Eski Tunç Çağı'na ait yerleşim yerleri arasında Mezopotamya (Sümer, Akad), Anadolu (Troya, Alacahöyük), Mısır ve Ege medeniyetleri öne çıkar. Bu bölgelerde yapılan kazılarda, dönemin yaşam tarzı, kültürü ve teknolojisi hakkında önemli bilgiler elde edilmiştir. Mezopotamya ve Anadolu bu dönemin önemli merkezlerindendir.